Vroeger reed ik bijna 20 keer per jaar op en neer naar Beieren en Oostenrijk.
Voor mijn werk.
Niet erg, want ik vind autorijden fijn, maar het was vooral omdat ik al in mijn broek scheet als ik maar aan een vliegtuig dacht.
Vliegangst.
En niet zo’n beetje ook.
De afgelopen jaren heb ik mijn angst onder ogen gezien en ben ik bewust het gevecht met mezelf aangegaan.
Ik heb mijzelf gedwongen om vaker te gaan vliegen.
Ook al zat ik dan met een broek vol.
Ongeveer zeven keer per jaar vlieg ik nu naar München, Salzburg of Innsbruck. En doordat ik nu meer afspraken combineer bespaart het tijd en geld. Naar mijn mening kan ik beter zeven keer met 150 mensen tegelijk in een vliegtuig vliegen dan 20 keer in mijn eentje heen en weer rijden.
Maar ik wil wel op mijn gemak zitten in zo’n ding. Ik wil een vliegtuig ‘snappen’.
Begrijpen waarom een vliegtuig beweegt, klinkt en vliegt zoals ie doet.
Op Sinterklaasavond 2019 kreeg ik daarom een vliegles cadeau bij de KLM Aeroclub.
Ik mocht ZELF een vliegtuig gaan besturen zodat ik mijn angst echt aan kon gaan pakken.
Maar Corona gooide meer dan twee jaar roet in het eten… afgezegd, verplaatst. Weer afgezegd, weer verplaatst…
Op 28 juni 2022 was het eindelijk zover.
Ik heb vandaag mijn eerste vliegles gehad van KLM Aeroclub Chief Flight Instructor Erwin Prins.
We vlogen met de KLM Cessna 172P Skyhawk PH-KBA.
Uiteraard was Erwin op de hoogte van de reden waarom ik wilde vliegen en hij heeft mij super goed wegwijs gemaakt met alle knoppen, meters en hendeltjes.
Ik mocht alles doen en hij stelde mij ontzettend op mijn gemak door steeds uit te leggen wat er gebeurde en waarom.
Taxiën naar de startbaan, gas geven, opstijgen, vliegen op de juiste hoogte en met de juiste snelheid, sturen, bochten maken, de landing inzetten en samen landen. Daarna weer taxiën naar de hangaar. Ik deed heel veel zelf en Erwin loodste mij er fantastisch doorheen.
Volgens Erwin had ik wel ‘witte knokkels’ op mijn handen die het stuur vasthielden. Dat duurde ongeveer tot we bij Huizen scherp rechts stuurden richting het Markermeer en Almere.
Toen ontspande ik, kreeg het ‘gevoel’ te pakken en genoot van het vliegen en het prachtige uitzicht.
Ik ben er nog steeds een beetje stil van. Ik ben dankbaar én ik ben gruwelijk trots op mezelf.
Nooit had ik durven dromen dat ik dít ooit zou doen.
Maar ik heb het gedaan en het was fenomenaal.
Het smaakt stiekem wel naar meer. Ik wil nog wel een keertje.
Wie weet…. wie weet….
Dankjewel Erwin.
Je hebt mij vandaag echt voor mezelf iets laten overwinnen en ik weet zeker dat ik, voor mijn werk, de aankomende vluchten in Boeings en Embraers prima zal doorstaan.
Dankjewel! Dankjewel!
Door Wijbrand vd San
